تنها بازمانده یک کشتی شکسته، با جریان آب به یک جزیره ی دور افتاده برده شد. با بی قراری به درگاه خداوند دعا می کرد تا او را نجات بخشد. ساعت ها به اقیانوس چشم می دوخت تا شاید نشانی از کمک بیابد اما هیچ چیز به چشم نمی آمد.

سر انجام ناامید شد و تصمیم گرفت که کلبه ای کوچک بسازد تا از خود و وسایل اندکش بهتر محافظت نماید.

روزی پس از آنکه از جستجوی غذا بازگشت، خانه کوچکش را در آتش یافت؛ دود به آسمان رفته بود.

اندوهگین فریاد زد: خدایا چگونه توانستی با من چنین کنی؟

صبح روز بعد، با صدای یک کشتی که به جزیره نزدیک می شد از خواب برخاست، آن کشتی می آمد تا او را نجات دهد.

مرد از نجات دهندگانش پرسید: چطور متوجه شدید که من اینجا هستم؟ آنها گفتند: ما علامت دودی را که فرستادی، دیدیم!

***************************************************************************************************

آسان می توان دلسد شد، هنگامی که بنظر می رسد کارها بر وفق مراد ما پیش نمی روند، اما نباید امیدمان را از دست بدهیم زیرا خداوند در کار و زندگی ما حضور دارد و از تمام اعمال و افکار ما آگاه است، حتی در میان درد و رنج و سختی ها و نا ملایمات روزگار. شاید مصیبت هایی که به ما می رسد علامتی باشد برای فر خواندن رحمت خداوند.

به یاد داششته باشیم که برای تمام استدلال های منفی ما، خداوند پاسخ مثبتی دارد!

برگرفته از کتاب پندهای قند پهلو  گردآوری حسین شکرریز. صفحات 62 و 63